Er zijn geen zekerheden meer in het voetbal. KV Mechelen lijkt voor ’t eerst in zijn bestaan Play-off II te gaan mislopen, het zou zo maar eens kunnen dat den Antwerp eind deze week uit de beerput van tweede klasse kruipt en daar komt nog eens bij dat een nederlaag in Waarloos voor Enting tegenwoordig even onwaarschijnlijk is als een sliding van Dennis H of een tournée minérale van Rik DT. Het moet niet gekker worden.

Om maar te zeggen: ofwel zijn de ploegen van Waarloos serieus van hun pluimen verloren, ofwel speelt Enting gewoon elke tegenstander kapot, maar de match van afgelopen vrijdag was een van de makkelijkste overwinning die Enting ooit in Waarloos heeft behaald.

De waarheid ligt zoals steeds in het midden: Atalanta was slecht, maar Enting speelde gewoon sterk. Achteraan staat immers een ervaren blok met een keeper in de rug (Rik DT) die van noodoplossing is uitgegroeid tot een van de meest betrouwbare doelmannen in de selectie. Daarvoor speelt een technisch vaardig middenveld, geholpen door dynamische flanken en een efficiënte aanvalslinie. Een mooi voorbeeld van die efficiëntie, was de alertheid waarmee Wim W (voor de rust) en Dennis H (erna) voor doel opdoken om een afgeweerd schot van respectievelijk Joos C en Jornn VA binnen te tikken. Wat later hadden een owngoal en een puik opgebouwde aanval van Enting, eveneens afgewerkt door Dennis H, voor een logische 4-0 voorsprong gezorgd. De tegengoal van Atalanta zou slechts een voetnoot blijven in een voor hen miserabele match.

De manier waarop Atalanta zichzelf in het verlies speelde, was eerlijk gezegd ronduit pijnlijk. Meer zelfs: ze deed deze verslaggever beseffen dat het legendarische Enting-gevoel dat Roland G in een ver verleden definieerde, nog steeds springlevend is. Want alle generatiewissels ten spijt, ondanks het komen en gaan van dozijnen gelegenheidsspelers en ongeacht waar Dennis H of Tim C weer eens een nieuwe speler is gaan wegplukken, Enting blijft ten alle tijde een joviale vriendenclub en dat was bij Atalanta duidelijk niet het geval. De gefrustreerde mannen uit Waarloos bleven een hele match lang zagen op hun ploeggenoten en gaven elkaar meer verwijten dan goeie passen. Dat ze ondanks het duidelijk aanwezige voetbaltalent geen deftige combinatie bij elkaar gespeeld kregen, was dan ook een logisch gevolg. Het deed deugd om te zien dat Enting op dat vlak nog steeds een toonbeeld is van zelfrelativering, een bende spelers die er nog niet aan denken om elkaar te gaan afzeiken op het  veld, een ploeg die de pinten altijd belangrijker zal vinden dan de punten. Over zekerheden gesproken, verdekke.

Toon

Foto: Marc Van Beneden